Witte vullingen met composiet, dacht het niet.

De opmars van de composiet is hoogstwaarschijnlijk gebaseerd op het mooiere uiterlijk van uw gebit. Maar is dat wel terecht en zijn er gevaren aan het plaatsen van witte composiet vullingen.

Hier mijn eigen ervaring.

In het voorjaar een kleine verbetering van een woning van een goed bevriend stel gedaan, beiden toen 70 jaar. Nieuw vloertje, muren, plafond etc. verven en wat andere technische aanpassingen.

Het was zo mooi geworden dat mijn eigen lief ervoor bezweek en tja dan volgt er dus nog een klusperiode van een aantal weken om ons eigen huisje te verfraaien.

Dan ben je 65 jaartjes jong en als het geen dagelijks werk voor je is, is het toch vermoeiend. Maar ach een sterke technische vent die ik vroeger was, moet dat toch kunnen.

Het project van een aantal weken was klaar en tijdens de verbouwing verloor ik een vulling uit een kies. Och, later maar als alles klaar is, dan gaan we naar de tandarts.

Op 14 september werd de vulling geplaatst. Een heel aardige tandarts die altijd vrolijk is.

De verbouwingen waren dus achter de rug en het lichamelijke herstel kan beginnen. Echter half oktober liep ik met mijn trouwe viervoeter onze dagelijkse ronden en het viel me zwaar het vol te houden. De benen voelden aan of ze door een robot verplaatst werden en niet dat het mijn eigen lijf was die me liet lopen. Vreemde gewaarwording als je loopt en je geen idee hebt dat je dat zelf doet. Mijn coördinatie was gewoon weg en de benen alsmede de voeten voelden aan als loden stempels omgeven met zwaar bewapend beton.

Och denk je, het was ook niet niks vanuit het niets, twee verbouwingen. Gaat wel over. Mijn humeur werd minder vrolijk en de hoofdpijn meer. Tandjes op elkaar en niet zeuren en doordouwen.

De vermoeidheid bleef en mijn lief vond dat wel enigszins vreemd, omdat als ik me kwaad maakte en iets af wilde hebben, dat dit nog wel lukte. Je verzamelt dan alle krachten en vlamt nog eens, zo zit ik in elkaar. Niet opgeven, ben je mal. De dood of de gladiolen is een lijfspreuk.

 Nu heb ik toch wel enigszins op deze leeftijd iets last van de donkere dagen in de winter en daar schrijf je het dan in mijn geval dan maar aan toe. Als het weer voorjaar wordt dan komt het allemaal goed.
Echter de vermoeidheid blijft me parten spelen en breng meer tijd op de bank en bed door dan me lief is.
Buiten mijn bevlogenheid om onrecht te bestrijden en kritisch naar de wetenschap te kijken (ben druk met de ziekte kanker om daar een andere manier voor te vinden dan de rommel chemo en doe daar veel literatuuronderzoek naar) heb ik een hobby en dat is op een truckie bij boeren in het weekend aardappelen – piepers en Kartoffeln halen voor een patatjes bakker. Leuke hobby bij een heel fantastisch familiair bedrijf met een sfeer die me aanspreekt een waar waardering met een heel grote W wordt geschreven. Waar kom je dat heden ten dage nog tegen.

Echter het voorjaar brak aan en het humeur alsmede de conditie bleef me gruwelijk parten spelen. Niet vooruit te branden en dat is mijn natuur niet. Ga op 22 februari naar een kennis toe die als arts – acupuncturist me eenmaal in de vijf jaar weer op de rails zet. Zijn spelden doen meer wonderen dan de medicijnen die je normaal door een arts krijgt voorgeschreven.

Wat was het geval, kreeg steeds meer last van mijn longen – hart – spieren en zware hoofdpijn. Na een tiental behandelingen moest ik constateren dat het hem niet lukte en ik kreeg steeds meer last van duizeligheid en draaierigheid. Och, dat komt waarschijnlijk door wat oorproblemen. Mijn vader heeft me al op jonge leeftijd geleerd hoe je dat met oor massage redelijk kunt verhelpen. Niets hielp. De draaierigheid bleef toenemen en was nog toelaatbaar om te rijden. Echter het kostte me wel meer moeite dan anders, maar was verzot op dat uitje naar België, Duitsland of de Hollandse polder om daar pieperkes te halen.

Als oud sporter (judo-rugby-voetbal-honkbal-atletiek en bijna 38 jaar volleybal) weet je waar je grenzen liggen en ken je je lijf maar al te goed. Dan kom je vaak met pijntjes in aanraking die je leren beseffen hoe een lichaam werkt. Heb vier jaar lang met een versleten heup fanatiek gevolleybald met dozen paracetamol in het lijf. Doorgaan jochie, niet zeuren of zeiken. Pijntjes maken je dat je het leven en het lijf waardeert. Niemand heeft ooit iets volbracht zonder pijntjes.

Als onderzoeker naar oplossingen voor de ziekte kanker en het gevecht om legalisering van medicinale cannabis loop je soms tegen zaken aan die je een ander licht laten schijnen op je fysiek. Speur in de literatuur altijd op kritische artsen die een eigen mening hebben en niet gedwee met de meute meelopen. Noem het mijn eigenzinnigheid, maar ben absoluut niet eigenwijs. 

Hoe kan het toch dat mijn fysiek en mijn humeur zo achteruitgaan. De accupunctuur bleek dus niet te helpen. Lopen met mijn allerbeste maatje was meer een opgave dan een genot, maar daar vraagt hij niet om Terwijl mijn trouwe maatje wel zag dat het niet goed met me ging en soms de richting al aangaf waar we zouden lopen. De rondjes werden steeds korter en spaarzamer. Heb altijd honden waar ik een zeer sterke binding mee heb en we voelen elkaar als één energie aan. Ook een uitzonderlijk ras de Nederlandse Schapendoes, het wel meest sociale hondenras die ik ken met uitzonderlijke talenten en zeer hoog gevoelsenergie.

Het ging steeds slechter met mijn fysiek, sneller moe, dan weer hartproblemen nee toch de longen, he spierpijn op mijn rug waar ik nog nooit last van had gehad. Moest soms stoppen onder het lopen met mijn maatje en stond dan even te tollen op de voetjes. Wat raar, wat mag dat in hemelsnaam zijn. Last van nekklachten, vastzittende spieren op mijn rug slecht zicht concentratie en coördinatieproblemen, slecht horen door een disfunctionerende buis van Eustachius.

Het limbisch gedeelte van mijn brein leek wel aangetast. Raar maar hoe kan dat.  Op 6 mei was mijn laatste hobby dag omdat het langzaam onverantwoord was om te rijden. Het rijden ging nog wel maar de bewegingen die je met je hoofd maakt bij het bukken en achterom kijken waren niet wenselijk. Als je coördinatie niet meer goed is dan moet je de grens trekken.

Zo naar de klachten kijkend kwam ik tot de idiote conclusie dat de vullingen van de tandarts weleens de oorzaak zouden zijn. Kan toch niet waar zijn. Mijn omgeving vindt dat ik een verkeerde conclusie trok en dat het iets neurologisch is. Tja dan speelt mijn eigenzinnigheid me weer parten.

Duik vervolgens in de literatuur over tandvullingen en dan met name de composietvullingen.

Dat is dan wel even schrikken wat je daar aan informatie tegenkomt en welk een gevaarlijk materiaal het schijnbaar is.

Maandag 7 mei 2018 rijd ik nog naar Goch voor onze periodieke aankoopjes. Op de terugweg merk ik dat zelfs dat stukje rijden van hooguit 15 kilometer onverantwoord gaat worden. Slechte oriëntatie en coördinatie en het tempo gaat omlaag, wil heel thuiskomen bij mijn lief en mijn maatjes. (hebben er sinds een aantal maanden een puppie van hetzelfde ras bij)

Zaterdag 12 mei gaan we naar ons dochter en haar partner die een fikse verbouwing achter de rug hebben en daar ik niet meer in staat ben om te rijden neemt mijn meissie het stuur in de handen. Op de autosnelweg haalt ze een vrachtcombinatie met trailer in en ik naast haar zittende zie ik door de coördinatieproblemen ons regelrecht op de achterkant klappen. Komen we er nog wel aan voorbij zonder kleerscheuren, de angst breekt me uit, maar verman me nog. Mijn lief kan best goed rijden, dus kan met een gerust hart naast haar zitten. Maar dat bleek een misrekening. Paniek was mijn deel. Het bezoek aan mijn dochter en haar manneke was vermoeiend. Op de terugweg, waarin mijn vrouw netjes met het verkeer meereed en de toegestane snelheid van 130 prima pakte, raakte ik door het wisselen van de rijstrook mijn coördinatie kwijt en werd misselijk als een volledig Spaans leger dat te veel tequila op had.

Lief wil je terug naar de 100 want het gaat niet goed. In vier dagen tijd vanaf 8 mei ging mijn gezondheid zo snel terug dat ik nog nooit had meegemaakt. Hartproblemen, opspelende longen en mijn coördinatie en oriëntatie vermogen lag op het autokerkhof. Lopen als een oude man van boven de 140 en moest die dag 13 mei vaak stoppen met ons rondje hond uitlaten om op adem te komen.

In de nacht van 13 op 14 mei kreeg ik klachten waarbij mijn lijf aanvoelde of het zou bezwijken. Heb ik last van hypochondrie, nou niet echt. Iedereen heeft weleens wat, niet zeiken of zeuren.

In de nacht kreeg ik veel last van de plaats waar de nieren zitten en de lever meldde zich ook eens om aan te geven dat het niet meer leuk was. Voelde aan of ze het beiden zouden begeven.

In die nacht heb ik om 3.00 een mailtje naar mijn tandarts gestuurd met mijn bevindingen. Na een heel slechte nacht viel ik in de ochtend in slaap. Om iets over negenen belde de tandartsassistente me op dat ik kon komen. Niet in staat om maar op een normale manier een afstand van circa twee kilometer te overbruggen heb ik mijn lief gevraagd om me te brengen.

De tandarts een nuchtere man, vond het wel vreemd dat ik er zo mogelijk last van kon hebben. Maar mijn besluit stond vast en mijn eigenzinnigheid was gelukkig niet aangetast, beste man, weg met die vullingen en de kiezen eruit.

Hij kon mijn eigenzinnigheid wel waarderen en we hadden het over de schadelijke stoffen die in de witte vullingen zitten. Bisfenol of wel BPA en zo mogelijk formaldehyde. Beiden zwaar kankerverwekkend en dat in mijn mond. Veel praatjes had ik niet meer en zolang ik kan stoeien over wetenschap en het pseudo gehalte daarvan, kun je me wakker maken. Nu niet meer, eruit met die rommel.

Daar het twee kiezen waren was het voor mij heel duidelijk, alles eruit en wel nu beste tandarts.

Graag Sjef, maar op oudere leeftijd is de kaak vaak enorm hard en dan is het niet verstandig.

Welke is de grootste boosdoener denk je, rechtsonder was een enorm gat geweest, dus die er als eerste uit. Dat duurde met een korte pauze iets meer dan anderhalf uur.

Maar het voelde als een verlossing dat ik geholpen werd, want nog een dag en nacht had ik waarschijnlijk niet overleeft. De neurologische toestand verslechterde met het uur.

Na anderhalf uur het genot van bevrijding te hebben mogen ervaren kon ik weer zelf naar huis lopen, zelfs redelijk helder. Je maakt dan tijdens die behandeling zoveel adrenaline aan en het lopen ging redelijk goed. Linksonder zit nog een kleine witte vulling die er over 14 dagen uitgaat. De vulling die rechtsonder zat was circa 1 centimeter lang en 3 a 4 millimeter hoog en breed.

Dit geeft wel te denken als je daar een analyse op loslaat. Had ik kleinere gaatjes/vulling gehad, dan had ik met grote waarschijnlijk ook wat fysieke problemen gehad maar niet zo extreem als nu. Waarin je neurologisch systeem volstrekt en volledig wordt aangetast. Gaat je brein eraan dan stopt je fysiek en je beminde organen vanzelf wel en behoor je tot diegene die maar kort van hun AOW hebben kunnen genieten.

Bisfenol ofwel BPA is in Amerika verboden. Reden, omdat het zwaar kankerverwekkend is. Europa heeft het wel goedgekeurd, maar Frankrijk heeft het in de ban gedaan en daar wordt het weinig toegepast. Wat is dat toch dat producenten alle ruimte van de Overheid krijgen om via slinkse methode mensen op ziekelijke wijze de dood in te jagen.

Doe er uw voordeel mee en wijs ook andere op de gevaren van witte vullingen. Zelfs mijn tandarts omschrijft dit als een gevaarlijk middel en dan is volgens hem amalgaam nog een heel vriendelijke oplossing, ondanks dat er het gevaarlijke kwik in zit. Amalgaam blijft circa dertig jaar zitten, composiet vullingen hooguit tien tot elf jaar, volgens mijn tandarts.

De dag na de verwijdering voel ik dat mijn fysiek weer aan de beterende hand is en is de vermoeidheid weliswaar nog aanwezig, maar niet meer zo dominant dat ik niet kan functioneren. Ook de draaierigheid verdwijnt heel langzaam, maar is nog wel aanwezig.

Nu nog de andere vulling over 14 dagen verwijderen en dan is, hoop ik het leed geleden, tenzij de kankerverwekkende stof BPA mijn organen toch nog heeft te pakken gehad.

Vrees daar wel een beetje voor, maar ga de komende weken mijn eigen gekweekte medicinale Cannabis gebruiken om die aanslag te verhelpen en om mijn (lichaamseigen) endo-cannabinoiden systeem weer optimaal te krijgen.

Witte vullingen van composiet, dacht het van niet, nooit meer zoiets in mijn maalgereedschap.

Zal nog wel een aantal dagen tot een week duren voordat het materiaal na het verwijderen van de laatste kies uit mijn lichaam is. Maar een licht herstel is een dag na de behandeling wel te ontwaren.

Sjef Smeets, Boxmeer