Zaanse Mayonaise
Het Zaans ziekenhuis in Zaandam, daar kraait de oproer.
U weet waarschijnlijk wel dat mayonaise o.a. gemaakt wordt van de bestanddelen ei, mosterd en azijn.
Wat is er gebeurd. De leidinggevende in dat ziekenhuis kregen allemaal stiekem een bonus voor hun harde werken. Maar dan rijst de vraag, hoezo hard werken. Dat is toch feitelijk ieders plicht en zeker als jouw personeel zich de poten onder het lijf uitloopt.
Maar wat we hier weer voor de zoveelste keer in Nederland zien: het voetvolk loopt, rent er werkt zich rot, en de leidinggevende profiteren er het meeste van.
Want oho oh oh, wat hebben ze toch een grote verantwoording, die managers.Het wordt hoog tijd dat het Nederlandse volk eens gaat afrekenen met deze verrotte mentaliteit van managers en leidinggevende.
Hoe vaak lees je niet dat een directeur een bonus kreeg omdat hij zoveel mensen weg gereorganiseerd heeft, ofwel in plat Nederlands, het personeel bedonderd en vernederd en met een grote schop onder zijn reet de WW is ingeschopt.
Herinner me nog dat tijdens een vernieuwd belastingstelsel de Kamerleden maandelijks € 160 euro netto minder in de knip hadden. Daar waar de burger tig-jaren moet wachten op een indexering van o.a. het pensioen of anderszins een aangepaste regeling wil, daar had de Tweede Kamer het voor zichzelf binnen een half uurtje het inkomensverlies van de Kamerleden gecompenseerd.
Compensatie voor de burger zat er niet in. Was te duur voor de politiek.
Boven in de top kan alles, maar op de werkvloer kan niets. En als je voor je rechten opkomt dan ben je een lastige klant/werknemer en wacht de strafbank in de vorm van een ontslag op staande voet.
En als u nu denkt dat het iets van de laatste jaren is, dan kan ik u geruststellen, het gaat nooit over, tenzij we de volgende keer op een andere coalitie stemmen dat we de laatste veertig jaar hebben gehad.
Ik opteer voor een vereniging of partij die een volledige transparantie en beloning van elke burger kan verantwoorden. Ik zie echt niet in waarom een ziekenhuisdirecteur een salaris heeft dat vijf tot tienmaal meer is dan die van een interieurverzorgster.
Je bent samen een team. Want je kunt wel baasje spelen, maar als je geen personeel hebt, ben je ook maar een gewone werknemer die de ellende van een ander mag opknappen. Ik heb ook verpleegkundigen aan mijn bed gehad, tijdens een hartinfarct, waar ik meer vertrouwen in had dan in de cardioloog. Kreeg zoals de meeste in een ziekenhuis er een cadeautje bij in de vorm van een longontsteking. Vroeg om een antibioticakuur en dat weigerde die cardioloog.
De ic-verpleegkundige had meer kennis, kunde en daadkracht. Bloedprikken, röntgenfoto en toen bleek alras dat er een longontsteking aanwezig was. Van enige verontschuldiging van de cardioloog, daar wacht ik al tien jaar op.
Te veel managers vinden zich belangrijker dan hun personeel, terwijl ze feitelijk beduidend veel minder kwaliteiten hebben dan hun verplegend personeel.
En dat heeft niets maar dan ook niets te maken met intelligentie, maar alles met betrokkenheid.
Ik zet hieronder een mooi verhaal over: Management is een ziekte.
Het verhaal stamt uit 1994 en stond in een Nijmeegs personeelsblad.
“Management is een ziekte”.
Een Nederlandse firma had een roeiwedstrijd tegen een Japanse firma georganiseerd.De wedstrijd zou met een achtmansboot op de Maas worden gehouden.Beide equipes trainden lang en hard om zo goed mogelijk voor de dag te komen.
Toen de grote dag kwam waren beide teams topfit.Toch wonnen de Japanners met een voorsprong van één kilometer.Het Nederlandse team was zwaar aangeslagen.De oorzaak van deze vernietigende nederlaag moest absoluut boven water komen.
Het top management liet een projectteam vormen om het probleem te onderzoeken en om aanbevelingen te doen.Na langdurig onderzoek bleek dat de Japanners zéven mensen hadden die roeiden en dat er één man stuurde, terwijl in het Nederlandse team één man roeide en er zéven stuurden.
De leiding nam een adviesbureau in de arm voor een studie over de structuur van het Nederlandse team.Na enkele maanden van inspanningen kwamen de adviseurs tot de slotsom dat er te veel mensen stuurden en te weinig roeiden.Om de volgende nederlaag te voorkomen werd de structuur ingrijpend veranderd;
Er kwamen nu vier stuurlieden, twee hoofdstuurlieden, een stuurmanager en er werd een prestatie-waarderingssyssteem ingevoerd om die éne roeier nog meer te stimuleren.Het jaar daarop wonnen de Japanners weer, nu met een voorsprong van twéé kilometer.Het management ontsloeg daarop de roeier wegens slechte prestaties, verkocht de roeispanen en stopte verdere investeringen in een nieuwe roeiboot.
Het adviesbureau werd geprezen, en het resterende geld werd onder het management verdeeld.
Zaanse mayonaise, perfecte smaak, maar alleen voor de verpleging. Laat de leidinggevende maar zelf hun smurrie maken.
Sjef Smeets
Columnist
Auteur
Onderzoeker
Innovator